Αποτελέσματα της χρήσης πειραματικού αυτοαδροποιούμενου συγκολλητικού συστήματος στην διατμητική αντοχή του δεσμού ορθοδοντικών αγκυλίων: συγκριτική μελέτη.

Τα συμβατικά συγκολλητικά συστήματα χρησιμοποιούν τρεις διαφορετικούς παράγοντες, τον τροποποιητή αδαμαντίνης, το διάλυμα συγκολλητικού παράγοντα και την συγκολλητική ρητίνη κατά τη διαδικασία συγκόλλησης ορθοδοντικών αγκυλίων στην αδαμαντίνη. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ορισμένων νέων συγκολλητικών συστημάτων στην οδοντική χειρουργική είναι ότι συνδυάζουν τον τροποποιητή και τον συγκολλητικό παράγοντα σε ένα και μόνο σκεύασμα. Ο συνδυασμός αυτός εξοικονομεί χρόνο και είναι αποδοτικότερος όσον αφορά στη σχέση κόστους-οφέλους για τον κλινικό και, έμμεσα, για τον ίδιο τον ασθενή.
ΣΚΟΠΟΣ: Να εκτιμηθούν και να συγκριθούν τα αποτελέσματα από τη χρήση δύο αυτοαδροποιούμενων συγκολλητικών παραγόντων, συμπεριλαμβανομένου ενός πειραματικού, επί της αντοχής του δεσμού ορθοδοντικών αγκυλίων στη διάτμηση.
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ: Πειραματική μελέτη in vitro.
ΤΟΠΟΣ ΔΡΑΣΗΣ: Κολλέγιο Οδοντιατρικής, Πανεπιστήμιο Iowa.
ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ: Σε εξαγχθέντα ανθρώπινα δόντια συγκολλήθηκαν αγκύλια σύμφωνα με ένα από τα ακόλουθα τρία πρωτόκολλα:
Ομάδα Ι (Ομάδα ελέγχου): Τα δόντια αδροποιήθηκαν με φωσφορικό οξύ 37%. Μετά την εφαρμογή του αποφρακτικού υλικού οπών και σχισμών, συγκολλήθηκαν αγκύλια με τη ρητίνη Transbond XT (3M Unitek, Monrovia, California, ΗΠΑ) και έγινε φωτοπολυμερισμός για 20 δευτερόλεπτα.
Ομάδα ΙΙ: Τοποθετήθηκε στην αδαμαντίνη αυτοαδροποιούμενος όξινος συγκολλητικός παράγοντας (ESPE Dental AG, Seefeld, Γερμανία) για 15 δευτερόλεπτα και εξατμίστηκε με ήπιο ρεύμα αέρα, όπως προτείνεται από τον κατασκευαστή. Στη συνέχεια, συγκολλήθηκαν τα αγκύλια με Transbond XT όπως στην πρώτη ομάδα.
Ομάδα ΙΙΙ: Ένας νέος πειραματικός αυτοαδροποιούμενος συγκολλητικός παράγοντας ο EXL# 547 (3m ESPE St. Paul, Minnesota, ΗΠΑ) εφαρμόστηκε δια τριβής στην αδαμαντίνη για 10 δευτερόλεπτα και παρέμεινε για 20 δευτερόλεπτα. Στη συνέχεια στεγνώθηκε με αέρα και φωτοπολυμερίστηκε για 10 δευτερόλεπτα. Ακολούθησε η συγκόλληση των αγκυλίων όπως στις ομάδες Ι και ΙΙ.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Τα παρόντα in vitro ευρήματα κατέδειξαν ότι η αντοχή του δεσμού στη διάτμηση διέφερε σημαντικά στις τρεις ομάδες (P=0.018). Οι δοκιμασίες πολλαπλού εύρους Duncan έδειξαν ότι το Prompt L-Pop είχε σημαντικά χαμηλότερη (μ.τ. = 7.1 ± 4.4 Mpa) τιμή αντοχής δεσμού στη διάτμηση, τόσο από τον νέο EXL# 547 αυτοαδροποιούμενο συγκολλητικό παράγοντα (μ.τ. = 9.7 ± 3.7 Mpa) όσο και από τον συνδυασμό του φωσφορικού οξέος με το συμβατικό σύστημα συγκόλλησης (μ.τ. = 10.4 ± 2.8 Mpa).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Τα αποτελέσματα της μελέτης αυτής κατέδειξαν ότι οι νεοεισαχθέντες αυτοαδροποιούμενοι συγκολλητικοί παράγοντες, που περιέχουν και τον αδροποιητή και τον συγκολλητικό παράγοντα, έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν επιτυχώς κατά τη συγκόλληση ορθοδοντικών αγκυλίων.

Διεύθυνση για ανάτυπα: Dr. Samir E. Bishara, Professor, Department of Orthodontics, College of Dentistry, University of Iowa, Iowa City, Iowa 52242, U.S.A.